عین فقر

خداوند متعال طبییعت انسان و تمام موجودات را به اعتبار اینکه ممکن الوجود هستند بالضروره فقیر آفریده است، «یَا اَیها النَّاس اَنتُم الفُقَرَاءالی الله وَالله هُوَ الغَنِیُ الحَمِید.»

تمام موجودات حتی برگ درختان و...  برای بقاء ، آب ، غذا، نور و... نیاز به خداوند دارند و خداوند نیز به همگی رسیدگی میکند ، اما انسان در این خیال است که روزی اش را زیادتر کند ،در حالی که نمی داند روزی ها تقسیم شده است ، تقسیم روزی مثل صف نانوایی است که نوبت همه خواهد رسید . «وَفِی السَّمَاءِ رِزقُکُم وَمَا تُوعَدُونَ» ، «فَوَرَبُّ السَّمَاءِ وَالاَرضَ اَنَّه  لَحَق مثل مَا انکم تَنطِقُونَ » .

اما باید بدانیم که حرکت برای رسیدن روزی لازم است ولی باید بدانیم که رسیدن روزی نیاز به سبب دارد که یکی از سبب ها حرکت و تلاش است و دیگری که بالاترین سبب برای رسیدن روزی است ،یقین به این است که روزی ازسوی حق تعالی خواهد آمد .در روزی های معنوی نیز چنین است، یقین  بالاترین سبب برای جذب کمالات معنوی است . علی ایّ حالٍ باید یقین به این پیدا کنیم که فقیر هستیم بلکه انسان عین فقر است، باید به این یقین برسیم که امام معصوم (علیه السلام) به اعتبار اینکه دارای تمام لا فرق است – یعنی فرقی با حق تبارک وتعالی ندارد اینکه اوعبد است- ما را می بیند و در محضر ایشان هستیم